Pustułka Falco tinnunculus jest gatunkiem niedużego sokoła zasiedlającym w Polsce głownie tereny krajobrazu otwartego, zagospodarowanego rolniczo lub obszary aglomeracji miejskich. W krajobrazie otwartym gniazduje w starych gniazdach innych ptaków, głównie krukowatych, znajdujących się w kępach drzew i na obrzeżach lasów położonych pośród łąk, pól i pastwisk. W przypadku terenów zurbanizowanych, sokół najczęściej wybiera różnego rodzaju zakamarki zlokalizowane na wysokich obiektach budowlanych takich jak kościoły, wieżowce czy kamienice.

Tym samym wybór przez pustułkę na miejsce odbycia lęgu doniczki kwiatowej ulokowanej na parapecie kuchennym Pana Jarosława Listowskiego - mieszkańca osiedla Staszica w Gorzowie Wielkopolskiego, można zdecydowanie uznać za wyjątkowe i niecodzienne. Zwłaszcza w sytuacji posiadania przez Pana Jarosława wytrawnego amatora ptaków jakim jest kot.

Nie zważając jednak na dość ciasne lokum, w kwietniu 2016 r. pustułka postanowiła znieść 5 jaj, z których wykluły się 4 pisklęta. Obecnie młode pod czujnym okiem rodziców i Pana Jarosława, przy intensywnym karmieniu przez parę rodzicielską, rosną jak na drożdżach, ciesząc przy tym oko nie tylko właściciela mieszkania ale także okolicznych sąsiadów z osiedla.

Warta podkreślenia jest również bardzo pozytywna i proekologiczna postawa pracowników spółdzielni mieszkaniowej osiedla Staszica, którzy zdeklarowali chęć wyczyszczenia parapetu, ścian oraz chodnika z nagromadzonych nieczystości już po opuszczeniu przez młode pustułki gniazda. Takie podejście, zarówno właściciela mieszkania jak i spółdzielni mieszkaniowej, jest wzorowym przykładem wrażliwości człowieka na otaczającą przyrodę i stanowi niezbity dowód, że koegzystencja ludzi i dzikich zwierząt we wspólnie zamieszkiwanej przestrzeni miejskiej jest jednak możliwa.    

Pustułka Falco tinnunculus w Polsce jest gatunkiem objętym ścisłą ochroną, a jej sposób odżywiania się i preferencja pokarmowa (odżywia się głównie gryzoniami) sprawia, że jest to niezwykle pożyteczny gatunek dla człowieka, ograniczający liczebność populacji norników i innych gryzoni żerujących na uprawach rolnych i leśnych.